Op donderdag 17 augustus is Nikita's zusje geboren: Tamara Yelena, 3430 gram zwaar. Een meisje dat behoorlijk op haar grote zus lijkt!

Claudia heeft het niet makkelijk gehad, niet in haar zwangerschap en niet met de bevalling. Ze hield de laatste tijd heel veel vocht vast, en kon daardoor steeds minder doen. Ook had ze behoorlijk last van bekkenpijn, maar we hebben haar eigenlijk niet echt horen klagen. Ze lijdt liever in stilte...
Voor Nikita duurde het op een gegeven moment wel erg lang, die wilde zo verschrikkelijk graag dat de baby kwam en zij "grote zus" zou zijn!

Inmiddels is het dus zover, via een keizersnee is Tamara geboren en het is een schatje. Iedereen is weg van haar en het is, tot nu toe, een heel rustig kindje. Ik heb zaterdagavond met haar op schoot gezeten in het ziekenhuis en ze lag net zo lekker tegen me aan als Nikita altijd deed. Heerlijk knus is het dan. Eén kleinkind is altijd al genieten geweest, maar twee is dus echt nog leuker!

Claudia vond haar vorige gewone bevalling absoluut geen pretje, maar van deze manier is ze ook niet echt gecharmeerd. Hoewel deze manier dan toch wel de voorkeur verdiend, als er gekozen moet worden. De ruggenprik ging op zich goed, al is het een gekke gewaarwording dat het meteen warm wordt in je benen en dat het zo snel werkt. Ze heeft niets gevoeld qua pijn, maar je merkt dus wel dat ze bezig zijn en wat er gebeurd. Tamara lag in een onvolkomen stuit - het had dus sowieso een keizersnee moeten worden -, maar in eerste instantie kwam het door haar darmziekte dat een keizersnee noodzakelijk was.
Dan lig je daar en voel je precies wat ze allemaal doen. Ze vond het niet echt aangenaam.
Als de baby er dan is, let je daar op en ben je even gewoon een trotse mama, maar dan hebben ze nog wel wat andere dingen bij je te doen. Ze wilden een ritssluiting er in zetten voor de volgende keer maar Claudia had zoiets van: nu is het mooi geweest, naai maar dicht die buik, hihihi!!
Naderhand had ze het gevoel alsof er een tractor over haar buik gereden was, en voelde zich erg moe en naar. Claudia had van te voren afgesproken dat er geen morfine en andere pijnstillers na de operatie gegeven zouden worden. Normaal gesproken krijg je de eerste 24 uur morfine en daarna diverse keren per dag paracetamol, maar dit mocht ze niet krijgen omdat het Crohn-aanvallen opwekt. En dat was niet de bedoeling.

Ook de dag erna was niet echt prettig. Maar gisteren, de tweede post-operatieve dag, heeft ze lekker lang gedoucht en haar haar gewassen en toen zag de wereld er toch weer wat aangenamer uit. En nog mooier, op de derde dag mochten mama en Tamara naar huis!
Nu is het elke dag een beetje meer aansterken. Thuis heeft ze nu kraamhulp en Michel heeft nog vrij, dus die kan ook helpen. Hopelijk is het haar gegund dat ze eens lekker verwend wordt en dat ze gewoon van een rustige kraamtijd kan genieten.
Nu is de babykamer klaar, geen nieuw huis, verbouwing of verhuizing, dus eigenlijk moet het kunnen lukken zo.

Een heleboel mensen dachten dat het een jongetje zou worden, ik dus ook. Ook door bepaalde opmerkingen van Claudia: ze wilde voor een behangrand iets "stoerders", ze wilde het roze fietsje van Nikita dat te klein was op internet te koop zetten, dus ik dacht: dat doe je niet als je nog een meisje krijgt, dan bewaar je dat. Hun redenatie was echter: de tweede hoeft niet iedere keer afdankertjes te hebben van Nikita, die heeft ook recht op een nieuw fietsje. Maar goed, ik was er dus zo van overtuigd - ook al omdat Claudia's zwangerschap heel anders was dan de eerste keer - dat ik twee kaarten had gekocht (in het blauw dus) en zelfs al geschreven had: "Voor Claudia en Michel gefeliciteerd met hun zoon, voor Nikita met haar broertje."
Gelukkig had ik wel blauwe en roze ballonnen gekocht, dus ik kon het mandje met kleine cadeautjes wel versieren met roze ballonnen.

Claudia lag helemaal dubbel in het ziekenhuis, ik moest ze afgeven en ze komen in het babyboek. Ze wilde me niet nog meer pesten door ze achter haar bed op te hangen, maar ik zal het nog heel vaak moeten horen, denk ik!!
Ze wisten zelf al heel lang wat het was, al was er even wat verwarring bij een echo. Maar toen er twee weken later nog een keer naar gekeken werd, bleek het te zijn wat er eerst al gedacht werd. Michel kon die keer niet mee, en was 's avonds helemaal vergeten dat Claudia er heen was geweest. Dus aan tafel, Nikita lag al in bed, vroeg ze: "Ben jij helemaal niet nieuwsgierig dan?"
Toen pas realiseerde Michel zich wat voor dag het was en vroeg: "O ja, dat is ook zo, en wat is het nou?"
"Nou", zei Claudia, "laat ik het zo zeggen: Jij hebt binnenkort je eigen K3!"
Michel vond het prima, die vindt zichzelf toch meer een "meisjes"-vader.

Als ik zie hoe blij Nikita met haar zusje is, hoe zorgzaam en lief ze met haar omgaat, maak ik me geen zorgen over de toekomst. Ik heb het idee dat ze het wel goed zullen kunnen vinden samen en ik heb al visioenen van twee grote zussen die later gezellig samen de stad in gaan. Maar misschien wordt de werkelijkheid wel eerst dat Nikita volgend jaar blèrt: "Mama, ze pakt weer alles van me af, haal dat mormel eens weg, zo kan ik niet spelen!"

Een kersverse kleindochter, ik mag weer opnieuw knuffelen, ik mag weer getuige zijn van het allereerste begin en zien hoe snel ze veranderen zal en groeit. Ik hoop dat het net zo'n lieverdje wordt als haar zusje, dan ben ik dubbel gezegend!!

Groetjes oma Diny

Vorige Volgende